مسافر - سیب و غزل

روزى دو گونه است : روزیى که آن را جویى ، و روزیى که تو را جوید و اگر پى آن نروى راه به سوى تو پوید . پس اندوه سال خود را بر اندوه روز خویش منه که روزى هر روز تو را بس است . پس اگر آن سال در شمار عمر تو آید ، خداى بزرگ در فرداى هر روز آنچه قسمت تو فرموده عطا فرماید و اگر آن سال در شمار عمر تو نیست ، پس غم تو بر آنچه از آن تو نیست چیست ؟ و در آنچه روزى توست هیچ خواهنده بر تو پیشى نگیرد ، و هیچ غالبى بر تو چیره نشود ، و آنچه برایت مقدر شده تأخیر نپذیرد . [ این گفتار پیش از این در آنجا که سخن از این باب بود گذشت لیکن در اینجا روشن‏تر و گسترده‏تر است ، بدین رو بر قاعده‏اى که در آغاز کتاب نهادیم آن را از نو آوردیم . ] [نهج البلاغه]

راز ماندن

کوه پرسید زرود‍؛

زیر این سقف کبود

راز ماندن در چیست ؟ گفت : در رفتن من

کوه پرسید : و من ؟ گفت : در ماندن تو

بلبلی گفت : و من ؟

خنده ای کرد و گفت : در غزلخوانی تو

آه از آن آباری

که در آن کوه رود ،

رود ، مرداب شود

و در آن بلبل سر گشته سرش به گریبان ببرد ،

و نخواند دیگر ،